Od nowelizacji ustawy o czasie pracy kierowców z 2010 r. za podróż służbową kierowcy uznaje się co do zasady każdy transport poza siedzibę pracodawcy jak również każdy wyjazd poza tę siedzibę w celu wykonania przewozu drogowego.
Za taką podróż służbową zgodnie z art. 21a czasu pracy kierowców kierowcy przysługują diety wskazane w art. art. 775 § 3-5 kodeksu pracy. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 12 czerwca 2014 r. (II PZP 1/14) dokonując analizy przepisów prawa europejskiego i polskiego uznał, że zapewnienie kierowcom miejsca do spania w kabinie nie jest tożsame z zapewnieniem bezpłatnego noclegu i tym samym uznał, że kierowcy niezależnie od wyposażenia kabiny pojazdu w leżankę przysługują ww. diety.
Obecnie pojawiają się wyroki, które ww. orzeczenie SN łagodzą:
Przykładowo SN w wyroku z 16.09.2015 r. (II PK 248/14) oddalił skargę kasacyjną od korzystnego dla pracodawcy wyroku, w sprawie w której kierowca dochodził wypłaty powyższych diet albowiem w firmie transportowej, w której był on zatrudniony istniał regulamin wynagradzania zgodnie z którym za każdy dzień pobytu pracownika poza terenem RP przysługiwała pewna suma pieniężna na pokrycie kosztów. Wysokość tej sumy była każdorazowo określana była w umowie o pracę. Sądy pierwszej i drugiej instancji uznały, że taki zapis oznacza, że w ramach ustalonego ryczałtu wypłacane są również ryczałty za nocleg i uznały taki sposób rozliczenia za prawidłowy.
Skutkiem takiego rozwiązania jest dopuszczenie takiej regulacji, na podstawie której kierowca otrzymuje stałą kwotę niezależnie od kraju podróży (de facto wbrew rozporządzeniu, które różnicuje stawki diet w zależności od kraju). Tym samym wypłacana pracownikowi dieta jest raz wyższa a raz niższa niż ta wskazana w rozporządzeniu o podróżach służbowych.
Dla firm transportowych takie rozwiązanie może być dla firm transportowych dużym ułatwieniem w rozliczeniach. Na razie jednak, wobec rozbieżności orzecznictwa, regulując w wewnętrznym prawem pracy ww. kwestie zalecana jest daleko idąca ostrożność.
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r. (II PZP 1/14),
Orzeczenie Sądu Najwyższego z 16 września 2015 r.(sygn. akt II PK 248/14
Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.
