Aktualności

W przypadku gdy pracodawca ma zamiar rozwiązać stosunek pracy z pracownikiem będącym pod szczególna ochroną z tytułu pełnienia roli działacza w związkach zawodowych, musi on w pierwszej kolejności uzyskać zgodę zarządu zakładowej organizacji związkowej. Taka zgoda wyrażana jest w formie uchwały. Obowiązek ten ma charakter obligatoryjny, nawet w przypadku gdy chodzi o dyscyplinarne zwolnienie pracownika za naruszenie podstawowych obowiązków wynikających z umowy o pracę.

Zarząd ten musi składać się z co najmniej 10 osób będących czynnymi pracownikami lub wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą u pracodawcy objętego działaniem tej organizacji. Fakt ten, organizacja związkowa musi udowodnić poprzez, kwartalne przedstawienie pracodawcy, według stanu na ostatni dzień kwartału, w terminie do 10 dnia miesiąca następującego po tym kwartale, informacji o łącznej liczbie członków organizacji.
Jeżeli w zarządzie znajduje się mniej niż 10 członków, bądź pracodawca nie uzyskał informacji o liczbie członków organizacji, pracodawca ma prawo przyjąć założenie, że od tej daty zakładowej organizacji związkowej nie przysługują jej ustawowe uprawnienia wynikające z art. 25¹ ust. 1 pkt. 1 ustawy o związkach zawodowych. Zatem pracodawca może sam podjąć decyzję o zwolnieniu pracownika bez wypowiedzenia wyłącznie, gdy spełnią się przesłanki naruszenia podstawowych obowiązków z tytułu pełnienia funkcji pracownika.

Szczególna ochrona pracownika-członka związku zawodowego rozpoczyna się z chwilą powzięcia przez pracodawcę informacji o członkostwie pracownika w związku. Od tego momentu przysługuje mu ochrona, która jednak nie sprowadza się tylko do zakazu wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, a rodzi wymóg uzyskania aprobaty od organów do tego upoważnionych.

Ochrona przysługuje również pracownikowi pełniącemu z wyboru funkcję poza zakładową organizacją związkową i korzystającemu u pracodawcy z urlopu bezpłatnego lub zwolnionemu z obowiązku świadczenia pracy. Ochrona ta przysługuje również w okresie roku po upływie tych zdarzeń.

Podsumowując, w sytuacji gdy pracownik będący członkiem związku zawodowego, zostanie zwolniony dyscyplinarnie ze skutkiem natychmiastowym, w pierwszym etapie należy zastanowić się, czy posiadał on w chwili wypowiedzenia ochronę wynikająca z członkostwa w związku oraz czy organizacja ta spełniła warunek określony art. 25¹ ust. 1 pkt. 1 ustawy o związkach zawodowych.

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

Zawieranie umów na odległość, wiąże się z pewnymi utrudnieniami dla konsumentów, które nadmiernie wykorzystują przedsiębiorcy. Klient, odstępując od umowy, zawartej na odległość ponosi jedynie bezpośrednie koszty zwrotu zamówionego towaru. Pomniejszanie należnej klientowi kwoty jest niedopuszczalne.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zakazał stosowania następującego przepisu we wzorcach umów:

“W przypadku, gdy zwracany towar został wysłany na nasz koszt (przesyłka gratis lub inna promocja), kwota podlegająca zwrotowi zostanie pomniejszona o koszt wysyłki”.

Co oznacza, że w przypadku odstąpienia od umowy przez konsumenta, gdy przesyłka była darmowa to zwracając towar powinien otrzymać całą kwotę, którą zapłacił za produkt. Nie może być dodatkowo obciążany kosztami przesyłki, za którą wcześniej nie płacił. Przedsiębiorca nie może modyfikować podstawowych uprawnień konsumenta i ingerować w prawo odstąpienia od umowy na niekorzyść konsumenta.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem XVII AmC 14900/13 z dnia 29 października 2015 r. uznał kwestionowane postanowienie za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumentów. Klauzulę wpisano do rejestru 8 grudnia 2015 r., pod poz. 6220.

Realizację prawa odstąpienia od umowy gwarantowała m.in. Dyrektywa 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość (Dz.U.UE.L.1997.144.19). Jej art. 6 ust. 1 stanowił, że konsument wykonujący to prawo nie może ponosić żadnych kosztów, poza bezpośrednimi kosztami zwrotu towarów.

Cytowana wyżej dyrektywa obowiązywała w czasie, gdy zaskarżono kwestionowane postanowienie umowne, tj. do czerwca 2014 r. Niemniej w obecnym stanie prawnym obowiązuje analogiczny przepis art. 14 dyrektywy 2011/83/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 października 2011 r. (Dz.U.UE.L.2011.304.64), gwarantujący m.in., że w przypadku odstąpienia od umowy konsument ponosi tylko bezpośrednie koszty zwrotu towarów.

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

Zasadniczym warunkiem do zmiany przez pracodawcę uregulowań wynagrodzeń płacy pracownikom jest przesłanka zawarta w art. 30 ust. 5 ustawy z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2014 r. poz. 167 ze zm). Jeżeli nie dojdzie do porozumienia z zakładowymi organizacjami w sprawie zmiany regulaminu pracy oraz nie przedstawią one wspólnego stanowiska w w/w kwestii w przeciągu 30 dni, pracodawca lub właściwy do tego organ samorządu załogi po rozpatrzeniu odrębnych stanowisk organizacji związkowych może dobrowolnie zmienić zasadę wynagrodzeń pracowników. Wówczas ma on obowiązek wręczyć pracownikom wypowiedzenie zmieniające. Istotą wypowiedzenia zmieniającego jest modyfikacja dotychczasowych warunków zatrudnienia, wypowiedzenie to musi być wręczone pracownikowi na piśmie z wyłącznym podpisem pracodawcy, dodatkowo pismo powinno zawierać nowe warunki oraz uzasadnienie zmiany warunków. Wypowiedzeniem zmieniającym wypowiada się tylko istotne oraz te warunki, które mogą przyczynić się do pogorszenia sytuacji osoby zatrudnionej, tutaj chodzi m.in. o wydłużenie lub obniżenie wymiaru czasu pracy, zmianę organizacji lub pozbawienie pracownika dodatkowego świadczenia czy też obniżenie jego wynagrodzenia

W jakich sytuacjach wypowiedzenie zmieniające nie jest potrzebne?

Wypowiedzenie jest zbędne w sytuacji, gdy mamy do czynienia jedynie ze zmianą stanowiska pracownika, a nie ze zmianą warunków płacy czy pracy. Natomiast w przypadku polepszenia warunków zatrudnienia pracownika, pracodawca może jednostronnie zmodyfikować warunki zatrudnienia – SN w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. (sygn. akt I PKN 60/98)

W przypadku otrzymania pisma zmieniającego od pracodawcy, należy pamiętać o prawie odmowy przyjęcia zaproponowanych warunków, z zachowaniem terminu wyznaczonego przez pracodawcę. W razie jego bezskutecznego upływu, pismo zawiadamiające, zmieniające warunki zatrudnienia zostanie uznane za przyjęte. Jednakże pracodawca powinien poinformować o skutkach niezastosowania się do pisma zmieniającego bądź odmowy jego przyjęcia.

W razie odmowy przyjęcia powyższych warunków pracodawca może wręczyć pracownikowi wypowiedzenie rozwiązujące tym samym stosunek pracy z upływem okresu wypowiedzenia.

Ostatnią alternatywą pozostaje złożenie odwołania do Sądu Pracy. Konieczne poinformowanie pracownika przez pracodawcę. Brak tej informacji nie skutkuje nieważnością pisma zmieniającego.

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

W czerwcu 2015 r. Sąd Najwyższy rozstrzygnął kwestię dopuszczalności zastrzeżenia odszkodowania dla radcy prawnego w zamian za lojalne postępowanie i nieprowadzenie działalności konkurencyjnej, a także za niewykorzystywanie informacji w których posiadanie wszedł w trakcie obowiązywania umowy.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego obowiązek zachowania w tajemnicy informacji uzyskanych w trakcie obowiązywania umowy o obsługę prawną, a także obowiązek lojalności ciążą na radcy prawnym z racji wykonywanego przez niego zawodu, będącego określonym w art. 17 Konstytucji – zawodem zaufania publicznego, a także z zasad etyki zawodu radcy prawnego. Stąd klauzula o zakazie konkurencji jest – zgodnie z orzeczeniem SN – zbędna.

Zaś zastrzeżenie wynagrodzenia za zachowanie się zgodnie z powyższymi zasadami jest niedopuszczalne i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W związku z tym czynność prawna, polegająca na zastrzeżeniu wynagrodzenia jest nieważna.

„Zastrzeżenie w umowie o obsługę prawną odszkodowania dla radcy prawnego za zobowiązanie się do postępowania po ustaniu obowiązywania tej umowy zgodnie z ustawowym obowiązkiem zachowania w tajemnicy wszystkiego, o czym dowiedział się on w związku z udzieleniem pomocy prawnej, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i tym samym nieważne Zniszczenie testamentu (fizyczne uszkodzenie) może nastąpić w szczególności przez jego podarcie lub spalenie. Może tego dokonać sam spadkodawca lub osoba działającą na jego polecenie”

wyrok Sądu Najwyższego z 19 czerwca 2015 r.; IV CSK 590/14

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

W sierpniu 2015 r. Sąd Najwyższy rozstrzygnął kwestię możliwości odwołania testamentu poprzez zniszczenie wypisu aktu notarialnego. Należy przy tym zaznaczyć, że jak zostało wskazano w uzasadnieniu orzeczenia – dla efektywnego odwołania testamentu wystarczające jest zniszczenie już jednego wypisu. Pozostałe mogą pozostać nienaruszone.

Odwołanie testamentu może nastąpić również w ten sposób, że testator działając z zamiarem jego odwołania, podejmie określone działania w stosunku do dokumentu zawierającego jego rozrządzenie spadkowe, polegające na zniszczeniu testamentu lub pozbawieniu go cech, od których zależy jego ważność, albo dokona w testamencie zmian, z których wynika wola odwołania jego postanowień.

Zniszczenie testamentu (fizyczne uszkodzenie) może nastąpić w szczególności przez jego podarcie lub spalenie. Może tego dokonać sam spadkodawca lub osoba działającą na jego polecenie

postanowienie Sądu Najwyższego z 6 sierpnia 2015 r.; V CSK 635/14

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

W listopadzie 2015 r. Sąd Najwyższy rozstrzygnął kwestię dopuszczalności wielokrotnego pozywania przedsiębiorcy o uznanie danego postanowienia wzorca umowy za niedozwolony.  Niedawno ukazało się uzasadnienie tej ważnej uchwały. Poniżej znajdą Państwo tezy:

1. Prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone wyłącza powództwo o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę pozwanego w sprawie, w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 k.p.c.).

2. Prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone – także po wpisaniu tego postanowienia do rejestru (art. 479[45] § 2 k.p.c.) – nie wyłącza powództwa o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę niebędącego pozwanym w sprawie, w której wydano ten wyrok  (art. 365 i 366 w związku z art. 479[43] k.p.c.).

uchwała Sądu Najwyższego z 20 listopada 2015 r.; III CZP 17/15

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

W toku windykowania zaległości często okazuje się, że dłużnik ma wielu wierzycieli, którzy mogli już wszcząć egzekucję. Jeżeli dłużnik ma nieruchomość, to z wniosku innego wierzyciela może już być wyznaczony termin licytacji.

Czy w takiej sytuacji jest możliwość przyłączenia się do egzekucji z nieruchomości i ewentualnej partycypacji w podziale sumy uzyskanej z egzekucji? A co jeśli już doszło do licytacji i nieruchomość była zbyta?

Powyższe kwestie zostały znajdują rozstrzygnięcie w art. 927 i 999 kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z tym pierwszym “wierzyciel, który skierował egzekucję do nieruchomości po jej zajęciu przez innego wierzyciela, przyłącza się do postępowania wszczętego wcześniej i nie może żądać powtórzenia czynności już dokonanych; poza tym ma te same prawa co pierwszy wierzyciel”. Art. 999 k.pc. stanowi zaś, że przeniesienie własności nieruchomości wskutek jej licytacji następuje z momentem uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności.

Tym samym należny uznać, że każdy wierzyciel może przyłączyć się do egzekucji z nieruchomości aż do momentu uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości.

Powyższe zostało potwierdzone m. in. w postanowieniu Sądu Okręgowego w Toruniu z 21 czerwca 2013 r. (VIII Cz 279/13).

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

Zgodnie z  przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia, chyba że oboje małżonkowie zgodnie wnoszą o rozwód bez orzekania o winie. Jest to jedna z najważniejszych kwestii w sprawach rozwodowych – ustalenie, czy któryś z małżonków ponosi winę za rozpad małżeństwa. Rozwód z orzeczeniem o winie jednego z małżonków pociąga za sobą ważne konsekwencje prawne. Jeżeli chodzi o orzeczenie winy w wyroku rozwodowym, to oprócz elementu czysto moralnego ma ono również wymiar materialny, albowiem ma wpływ na przyszłe obowiązki alimentacyjne rozwodzących się stron: małżonek, który został uznany za wyłącznie winnego rozpadu małżeństwa, nie może żądać od swojego byłego współmałżonka alimentów.

Czy warto wnosić o orzeczenie winy?

Przysługiwanie roszczeń alimentacyjnych od małżonka wyłącznie winnego jest argumentem za wnoszeniem o uznanie wyłącznej winy małżonka. Są jednakże sytuacje, w których żądanie orzeczenia wyłącznej winy małżonka może nie być korzystne:

Taka sytuacja ma miejsce, gdy rozwodzący się małżonkowie chcą zakończyć sprawę jak najszybciej, najlepiej już na pierwszej rozprawie, gdyż orzekanie o winie może znacznie przedłużyć czas trwania postępowania.

Drugą sytuacją jest przynajmniej względna zgoda między małżonkami – nie da się bowiem ukryć, że orzekanie o winie i wynikłe z tego powodu postępowanie dowodowe często doprowadza do skrajnej wrogości małżonków.

Należy również pamiętać, że polskie przepisy nie przewidują stopniowania winy. Oznacza to, że jeżeli nie jesteśmy w stanie wykazać przed Sądem, że cała wina spoczywa na drugim małżonku, to sąd orzeknie o wspólnej winie obojga małżonków – to bez wskazania, że wina jednego małżonka wynosi np. 10% a drugiego 90%. W takim wypadku prawo nie różnicuje stopnia winy – winni będą po prostu oboje małżonkowie.

Postępowanie

Warto zwrócić uwagę, że toku postępowania sąd rozwodowy przed wydaniem wyroku ustala przyczyny rozpadu małżeństwa, czyli wszystkie zdarzenia, które doprowadziły do tego, że między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia. Jeżeli złożono wniosek o winie jednej ze stron to Sąd na rozprawie orzeknie wyrok, która strona jest winna rozwodu. Sąd może ustalić, że za rozpad małżeństwa odpowiedzialny jest tylko jeden z małżonków – wówczas mamy orzeczony rozwód z wyłącznej winy jednego małżonka Jest też możliwość taka, że obie strony mogą być winne rozkładu pożycia. Sąd może wtedy dojść do przekonania że za rozkład pożycia odpowiedzialni są oboje małżonkowie, albo żaden z nich. Sąd nie podejmuje rozstrzygnięcia w przedmiocie winy tylko wtedy, gdy zgodnie wniosą o to oboje małżonkowie.

Wina a brak orzeczenia rozwodu

W niektórych sytuacjach, pomimo ustania między małżonkami więzi uczuciowych, gospodarczych i finansowych, sąd nie orzeknie rozwodu. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli wskutek rozwodu miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (np. w przypadku ciężkiej choroby drugiego małżonka, który wymaga wsparcia i pomocy).

Warto Pamiętać również, że rozwód jest niedopuszczalny, jeżeli żąda go strona wyłącznie winna rozkładu pożycia małżeńskiego, a drugi małżonek nie wyraża zgody na rozwód.

Dlaczego warto skarżyć orzeczenie o winie?

Orzeczenie o winie, poza tym, że wskazuje, który z małżonków przyczynił się do rozpadu małżeństwa, ma także wpływ na ewentualny obowiązek alimentacyjny rozwiedzionych małżonków. To otwiera drogę do ubiegania się o alimenty, choć oczywiście automatycznie ich nie gwarantuje. Dlatego małżonek, który został uznany za wyłącznie winnego ma interes w tym, by dochodzić zmiany rozstrzygnięcia sądu, zwłaszcza wtedy, gdy sąd błędnie ustalił winę za rozkład pożycia. W szczególności w przypadku gdy, po rozwodzie jej sytuacja materialna jednego z małżonków drastycznie się pogorszy i pozostanie w niedostatku, może się ubiegać o kwotę gwarantującą, że będzie żyć na dotychczasowej stopie, nawet jeśli i bez tych dodatkowych pieniędzy od byłego nie cierpiałaby niedostatku. Jeśli natomiast sąd np. orzeknie, że rozwód następuje z winy obu stron, można się ubiegać o alimenty tylko wówczas, kiedy po rozwodzie znajdowalibyśmy się w niedostatku – alimenty są przyznawane w takim wypadku na 5 lat z możliwością przedłużenia tego czasu. Ograniczenie 5 letnie nie dotyczy małżonka uznanego za wyłącznie winnego rozkładu pożycia. Jak widać z powyższego w przypadku alimentów na rzecz byłego małżonka czynnik winy odgrywa kluczową rolę.

Na zakończenie przytoczmy ważny wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12.03.2010r., sygn. akt IACa 35/10): “Orzekając w przedmiocie winy sąd winien ustalić czy występuje sprzeczność zachowania się albo postępowania małżonka z normami prawnymi lub zasadami współżycia, określającymi obowiązki małżonków, a sprzeczności tej towarzyszy umyślność lub niedbalstwo tegoż małżonka. Nadto między takim zachowaniem się lub postępowaniem małżonka, a powstałym rozkładem pożycia małżeńskiego musi istnieć związek przyczynowy. Nie każde naruszenie obowiązków małżeńskich stanowić będzie o winie danego małżonka lecz tylko te, które miało wpływ na spowodowanie (bądź utrwalenie) rozkładu pożycia małżeńskiego.”

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

Powrót

Ograniczenie władzy rodzicielskiej już nie będzie automatyczne.

Od 29 sierpnia 2015 r. będzie obowiązywała zmiana kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dzięki której sąd nie będzie już musiał ograniczyć władzy rodzicielskiej jednego z małżonków w przypadku, nawet gdy nie przedstawią oni porozumienia o sposobie jej wykonywania.

Do tej pory tak właśnie było. W praktyce prowadziło to do tego, że rodzic, który po rozwodzie nie będzie zamieszkiwał z dzieckiem miał automatycznie ograniczaną władzę rodzicielską, a zatem rodzic przy którym dziecko miało zamieszkiwać po rozwodzie mógł z premedytacją ze złośliwości nie zgadzać się na zawarcie ww. porozumienia i tym samym spowodować ograniczenie władzy rodzicielskiej drugiego z rodziców. Tak już nie będzie.

Ten sam poziom życia dla dzieci i rodziców

Kodeks rodzinny i opiekuńczy wskazuje, że rodzice i dzieci mają prawo do takiej samego poziomu życia nawet jeżeli nie zamieszkują już razem. Powyższa zasada ma wpływ na wysokość zasądzanych alimentów. Należy jednakże pamiętać, że ich wysokość jest zawsze grą między usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego do alimentów i możliwości finansowych zobowiązanego.

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

PRAWO PODATKOWE – Wyrok NSA z 22 lipca 2015 r., sygn. akt II FSK 1562/15.

W myśl orzeczenia NSA z 22 lipca 2015 r. (II FSK 1562/15) do dochowania terminu przez podatnika wystarczające jest nadanie w terminie listu poleconego w placówce operatora pocztowego w rozumieniu ustawy prawo pocztowe lub w polskim urzędzie konsularnym. Nie ma znaczenie data odbioru pisma jak również okoliczność, czy pismo zostało w ogóle odebrane. Ryzyko niedotarcia przesyłki do urzędu nie obarcza podatnika – warunkiem jest oczywiście poprawne zaadresowanie listu.

Powyższe orzeczenie znajduje uzasadnienie w art. 12 § 6 pkt 2 ordynacji podatkowej. NSA wskazał nadto wyjątkiem od powyższej reguły jest wysyłanie pism w formie dokumentu elektronicznego – w takiej sytuacji ustawa przewiduje wymóg odbioru przez nadawcę urzędowego poświadczenia odbioru pisma ( art. 12 § 6 pkt 1 ordynacji podatkowej.

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

Dążenie wierzyciela do zaspokojenia roszczenia prowadzi do różnorodnych sposobów egzekwowania należności. Jednym z takich sposobów jest egzekucja z udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. W teorii egzekucja z udziałów w spółce powinna przynosić wierzycielom wieloma korzyściami, bowiem prowadzanie działalności w formie spółek kapitałowych.. Praktyka poddaje jednakże ww. tezę w wątpliwość.

Ustaliwszy, że konkretny dłużnik posiada udziały w spółce z o.o., wierzyciel może wszcząć postępowanie egzekucyjne z tego składnika majątku przed komornikiem. Następnie komornik zajmuje udziały, wzywając równocześnie spółkę do zaniechania wypłacania na rzecz dłużnika jakichkolwiek świadczeń pieniężnych w tym np. dywidend. Informację o tym fakcie przesyłana jest do sądu rejestrowego. Nie jest ona jednak ujawniana. Dowiedzieć się o zajęciu udziałów spółki możemy dowiedzieć się jedynie z akt rejestrowych..

Status wspólnika sp. z o.o. wiąże się nie tylko z uprawnieniami do otrzymywania świadczeń pieniężnych (dywidenda), ale uprawnia wspólnika również np. do udziału w zgromadzeniu wspólników oraz do głosowania na tym zgromadzeniu lub do kontroli działalności spółki przez przeglądanie ksiąg i dokumentów spółki etc.

Lektura przepisów proceduralnych prowadzi do wniosku, że w rezultacie zajęcia wierzyciel może wykonywać wszelkie uprawnienia majątkowe dłużnika, które wynikają z zajętego prawa a przy tym są niezbędne do zaspokojenia wierzyciela.

Jednakże zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego skutki zajęcia udziału są ograniczone:

„Z mocy egzekucyjnego zajęcia udziałów dłużnika w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wierzyciel nie może wykonywać uprawnień do uczestnictwa w zgromadzeniu wspólników i do głosowania nad uchwałami podejmowanymi przez wspólników.”

Choć w uzasadnieniu nietrudno dojrzeć racjonalne powody takiego rozwiązania, jednakże wierzyciel żadną miarą na nim nie korzysta.

„Wierzyciel uzyskując z mocy zajęcia możliwość wykonywania także uprawnień do uczestniczenia w zgromadzeniu wspólników i głosowania nad uchwałami mógłby znacząco ingerować w działalność spółki, a nawet zagrozić jej bytowi. Jeżeli bowiem samo zajęcie udziałów podlega kontroli sądu w wyniku skargi na czynności komornika, to będące jego następstwem akty wykonywania przez wierzyciela tzw. uprawnień organizacyjnych nie podlegałyby specjalnej kontroli sądu. W rezultacie, istniałaby niezrozumiała dysproporcja pomiędzy ochroną przysługującą dłużnikowi w razie sprzedaży zajętych udziałów i w razie mogącego prowadzić do porównywalnych pod względem dolegliwości dla dłużnika skutków wykonania przez wierzyciela tzw. uprawnień organizacyjnych. ”

Sumując, zajęcie udziałów dłużnika tylko pozornie zabezpiecza interesy wierzyciela, albowiem pozbawiony jest on możliwość uczestniczenia w zgromadzeniach wspólników oraz wpływu na głosowanie. Także rozporządzanie przez dłużnika udziałami nie jest zabronione, co w konsekwencji może zmusić wierzyciela do wszczęcia postępowania sądowego, którego koszty wstępnie musiałby ponieść.

Nie czerpiąc rzeczywistych korzyści z zajęcia udziału, wierzyciel ma możliwość skorzystania z egzekucyjnego zbycia udziału. Powyższe rozwiązanie wiąże się wszakże z kolejnymi problemami.

W pierwszej kolejności konieczne jest powołanie biegłego w celu oszacowania wartości udziałów. Wiąże się to z często niemałymi kosztami, które wstępnie ponosi wierzyciel. Znalezienie kupca jest drugim problemem, jako że udziały nie są obecne powszechnie w obrocie gospodarczym.

Konkludując, aktualne uregulowania dotyczące zajęcia udziałów w spółce z o.o. w trybie postępowania egzekucyjnego, mimo miejscami racjonalnej argumentacji, nie są przychylne wierzycielom, zatem należy poważnie zastanowić się przed podjęciem wyżej opisanych kroków.

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

Powrót

18 czerwca 2015 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, że nie jest dopuszczalne dokonywanie wypłat dywidendy w trakcie likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Zakaz ten obowiązuje również w sytuacji, gdy uchwała o wypłacie dywidendy została podjęta przez wspólników spółki jeszcze przed  rozpoczęciem likwidacji spółki.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2015 r. III CZP 31/15

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.

Przy transakcjach dostawy polegających na skomplikowanym i wieloetapowym montażu , obowiązek podatkowy aktualizuje się dopiero wtedy, gdy kontrahent ma pełne prawo do dysponowania towarem jak właściciel – taką datą w ww. sytuacji jest data podpisania protokołu zdawczo odbiorczego – tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 18 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2200/14

Ww. wyrok został wydany na kanwie następującego stanu faktycznego: spółka zajmująca się dostarczaniem i instalowaniem sprzętu telekomunikacyjnego oraz okablowania toczyła spór dyrektorem izby skarbowej o moment powstania obowiązku podatkowego. Zdaniem spółki obowiązek ten powstanie dopiero w momencie podpisania protokołu zdawczo – odbiorczego. Żaden wcześniejszy moment nie wchodził w opinii spółki w grę, albowiem zgodnie z umowami, na podstawie których spółka świadczy swoje usługi, jej kontrahenci mają otrzymać gotową do użycia i funkcjonalną instalację. Realizacja umowy wymaga często wykonywania skomplikowanych prac montażowych lub budowlanych, zaś odbiór prac następuje na podstawie wspomnianego protokołu.

Zdaniem dyrektora izby skarbowej obowiązek podatkowy powstaje, nie w momencie podpisania protokołów, lecz w momencie w faktycznego dostarczenia towarów z montażem.

Taką interpretację odrzucił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Podzielił on pogląd spółki, że dostawa nastąpi z momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Sąd wskazał, że tego momentu nie można utożsamiać z z pojęciem cywilistycznym, albowiem chodzi o taką pozycję podatnika, w której podatnik może rzecz faktycznie użytkować. Samo posiadanie nie jest wystarczające. Jednym z powodów jest takiej oceny sądu jest fakt, że to dopiero od tego momentu przenoszone są na podatnika wszelkie ryzyka związane z towarami będącymi przedmiotem umowy. Przed tą chwilą ryzyka te ponosi zaś spółka.

Wyrok WSA w Warszawie z 18 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2200/14

Powyższy tekst nie stanowi porady prawnej. W celu jej uzyskania prosimy o kontakt z Kancelarią. Wszelkie dane kontaktowe znajdą Państwo w zakładce “kontakt”.